In 1959 gaf de derde en bekendste verfilming van de roman van Lew Wallace, Ben-Hur, aanleiding om een praline met dezelfde naam te creëren. De confiseur of suikerbewerker maakte een fondantsuiker praline in een papieren cuvetje. Confiseurs waren de voorlopers van de chocolatiers, maar vorige eeuw schakelden veel confiseurs over naar chocolade of werkten zowel met suiker als met chocolade. Suikerstof en chocolade mochten wel in geen geval bij elkaar komen. De Ben-Hur praline die wij nu kennen bestaat uit een bodem van marsepein, daarop koffiecrème en een walnoot, dit alles overgoten met witte chocolade.
De Romeinse held blijkt een populaire praline te zijn. Zou Charlton Heston ze ook gelust hebben?
